Het is een druilerige vrijdagochtend eind oktober, Frans en ik kennen elkaar nu net 5 maanden. Ik ga naar mijn werk, vertrek rond half 8 vanuit Rijswijk op weg naar Pernis. Het verkeer is een beetje zenuwachtig, herken je dat? Iedereen zit dicht op elkaar, gaat van rechts naar links, korte snelle bewegingen. Ik zit in de rechterbaan van de A13 om zo naar de A20 te gaan. Ik rij naar beneden om zo op de rechterbaan van de A20 te komen, naast mij op de A20 rijdt een vrachtauto (groot formaat) komend uit de richting van Rotterdam.
rouw en een nieuwe liefde
een nieuwe liefde
Mijn leven begon in rustiger vaarwater te komen na de turbulente jaren van ups en downs. Ik had mijn opleiding afgerond en mijn praktijk ESTA opgestart. Op mijn parttime dag en in de avonduren werkte ik in mijn praktijk. Ook op mijn reguliere werk ging het mij voor de wind. Mijn sociale leven kwam weer op gang. Ik had het naar mijn zin en dat voelde goed en toch…..
Onderonsjes
Mijn auto is voor een onderhoudsbeurt in de garage geweest. Met mijn leenauto rij ik aan het eind van de dag naar de garage toe. Ik stap in mijn auto, weer blij met de vertrouwde omgeving, en een gedachte komt bij me op dat ik niet hoop dat er opeens een raar geluid uit die auto komt dat ze een schroef vergeten zijn aan te draaien of ergens nog een dop is die niet is vastgedraaid.
Verbindende schaduw
Op zoek naar verbinding met Peter, hoe kon ik omgaan met het niet meer zijn van hem hier in levende lijve. Hoe kon ik die verbinding vinden zonder dat ik anderen constant ging vergelijken met hem of iets wilde ondernemen wat ik al met Peter had gedaan. Ik heb toen besloten even geen relaties aan te gaan maar mezelf helemaal te richten op mijn leven. Hoe kan ik gelukkig zijn met mezelf. Ben mij toe gaan richten op mijn opleiding en examen, werk en sociale leven.
En ik ben gaan nadenken over de reis die ik de afgelopen jaren had gemaakt na het overlijden van Peter. Ik maakte de vergelijking met een schaduw die om mij heen was en die constant veranderde van positie en waar ik uiteindelijk verbinding mee maakte.
Strijder voor de Levenslust
Soms is het moeilijk woorden te vinden van hoe ik me voelde omdat ik veel woorden kan opschrijven in een zin en het dan toch niet weergeeft wat ik bedoel en wat ik voelde.
Onderstaand verhaal kwam ik tegen in het boekje “rouwlust”.
Ik wil dit delen omdat het zo mooi vertelt.
Het vertelt mijn woorden die ik niet kan schrijven.
Pleisterliefde
“Hallo met Simon, jij hebt een tijd geleden op mijn advertentie gereageerd.”
Ja, dat klopt, zeg ik.
“Het heeft een tijdje geduurd want ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest, je had zo’n zelfde advertentie gemaakt.”
Ja, dat klopt, zeg ik.
ik zou zo graag
In deze blog schrijf ik over verlangen, verbinden en vertrouwen, elementen die ik ben tegengekomen na het overlijden van Peter. Een soort drieluik waarin we alle drie een plaats innemen, Peter bij de verbinding, Frans bij het vertrouwen en ikzelf bij het verlangen. Vandaag schrijf ik over het verlangen wat er is want ik zou zo graag weer willen, willen voelen, willen vooruitkijken, blij zijn en dat alles weer gewoon is. En tuurlijk zijn er dagen dat het goed gaat maar soms ook even niet.
contactadvertentie
En dan komt er zo’n moment dat je af en toe ook wel eens denkt, het zou toch wel weer leuk zijn een relatie.
Je schuift die gedachte dan ook gelijk weer weg want ja dat kan toch nog niet. Ik heb het nooit als verraad gezien naar Peter dat ik soms van die gedachtes had maar het voelde ook nog niet goed om alweer een relatie te hebben maar ik had toch wel die behoefte. Het is echt heel tegenstrijdig net als de dagen. Er zijn van die dagen dat je denkt, wanneer wordt het nou beter en soms is er een dag dat je weer blij kan zijn.
huidhonger
Koud, koud, koud en nog eens koud, ik word maar niet warm.
Als ik ’s ochtends wakker word sta ik onder de douche om warm te worden, geen 5 minuten maar wel een half uur. Ik kom ’s middags thuis (ik werk nog niet fulltime nog steeds in de opbouwfase na mijn burn-out door het overlijden van Peter) en ga in bad zitten, 1,5 uur lang en iedere keer warm water bijvullen als het teveel is afgekoeld en ’s avonds voordat ik naar bed ga dan ga ik weer douchen. Alles om maar warm te worden, het helpt even maar ja eigenlijk weet ik het ook wel dat dit dus gemis is aan warmte en dat het niets te maken heeft met dat je het koud hebt omdat je bv buiten hebt gelopen in de regen. Het is het emotionele gemis van warmte in mijn leven.
Drieluik
Een verhaal, mijn verhaal, een drieluik over verlangen, verbinding en vertrouwen.
Een verhaal dat gaat over mijn leven, over zo’n 17 jaar. Het gaat over rouw en een nieuwe liefde.
Dit was ook het thema van het Nabestaandencafé Leiden in oktober verleden jaar waar ik mijn verhaal heb gedeeld met de groep. Er was herkenning, een traan, een lach en applaus. Vooral de herkenning was voor mij de drijfveer om deze blog te gaan schrijven. Ik heb destijds, tijdens mijn rouwproces, heel vaak gedacht, ik zeg maar niets over wat ik beleef want ze zullen wel denken, wat een raar mens. Maar ik weet nu uit ervaring dat als je deelt dat er ook anderen zijn die hetzelfde hebben ervaren, hoe mooi is dan die herkenning die je vindt bij elkaar.